woensdag 16 september 2015

Kromme Rijn

 

Kromme Rijn
wat lig je daar
te kronkelen

Eerst heet je
Kromme Rijn
In Utrecht 
Oudegracht
daarna
pardoes De Vecht

Wat ben je 
nu echt?


Ga gerust verder
met laveren
door het lage land
en je gekronkel 

Wie ben ik 
om je 
per se  
te peilen

Misschien vind 
je het gewoon
fijn om lekker 
Kromme Rijn 
te zijn
 

maandag 8 september 2014

Lukt het nog?


Na tijden weer eens ingelogd op Blogger. Om te proberen of ik het nog kan: berichten plaatsen, tekst invoeren... of beeld invoegen.
Daar gaat 'ie dan.

maandag 18 maart 2013

Verse bloedworst




Het is half oktober in Gent. In osteria Per Bacco aan de Sint-Jacobsnieuwstraat lunchen we vrijdagmiddag. Gevieren. Een tafel verderop zit kunstenaar Michael Borremans, in 1963 geboren te Geraardsbergen, onbedaarlijk te flirten. Met een model, leerling of bewonderaarster. Zij is - ruw geschat - geboren rond 1990, waar is me onbekend. Ze vormen een eiland tussen de antipasta, primi, secondi en dolci. Gaan in elkaar op en lijken weinig acht te slaan op de andere aanwezigen. Het romantisch tête à tête vormt een stijlbreuk met hen waarmee ik 'voor zaken' disgenoot ben. Voorzien van wijn, dat dan weer wel. Zulks kan gerust in Vlaanderen. 

Plots speelt de schilder harmonica. Een verstilde melodie weliswaar. Zijn model laat zich de muzikale huldebetoon welgevallen. Net als ik de Chitarrelle al polpo e pinoli. 

Onderweg naar station Gent-Sint Pieters lees ik op een bord: 'vandaag verse bloedworst'. Even verderop een aanplakbiljet, met de tekst: 'direct meisjes gevraagd'. In een onbekende stad verzeil je pardoes in de rosse buurt. Of is het misschien een oproep van Borremans. Voor modellen. En had ook hij een zakenlunch.

     

zondag 17 maart 2013

Klap van de molen


Soms probeer ik me manmoedig op te stellen. Als echtgenoot en vader. Dan steek ik eens m'n handen uit de mouwen, blijken het twee linkerhanden te zijn. 

Je ziet in de achtertuin de droogmolen in vol ornaat staan. Zonder was. Laat ik die molen opbergen, is het stellige voornemen. Na het ontgrendelen, krijg ik de zwenk-armen niet tegen de hoofdbuis gevouwen. Die armen zakken tot aan de grond. Gebukt sta ik het gevaarte in positie te wurmen. Het lijkt wel een dans van mens, metaal en kunststof. Ik raak verstrikt. De dans wordt een aanval. Alsof ik word ingekapseld door een buitenaards wezen. Van een van de vier armen krijg ik een metalen muilpeer. Je hoopt dat de buren niet bij toeval uit het raam kijken. En zo getuige zijn van de strubbeling van mij met pak 'm beet veertig meter drooglijn. De molen geeft zich niet gewonnen. Dan werk ik deze tegen de grond door 'm uit de bodemhuls te verwijderen. Dat zal 'm leren.